Jij vroeg me Mylos te verlaten.
Jij vroeg me Berlijn te bezoeken.
Ik verliet Mylos en bezocht Berlijn.

Natuurlijk heb ik nooit in Mylos gewoond. Maar wanneer ik Mylos zeg, bedoel ik eigenlijk Stevenege, een stad in het Engelse zuiden waar mijn lot bijna onlosmakelijk verbonden was met dat van de werkers van Mylos. Arbeiders, zoals wordt beschreven in het boek ‘De Weg naar Armilia’, figuurlijk geketend aan hun productiemachines om als levensbestemming opgeslokt te worden door de machines zelf. Voor wie in deze leefwereld mens wou blijven was het keihard knokken om zich staande te houden. Zo ook voor de kleine Frederich, wiens boeken op een dag werden ontdekt en daarop in het vuur gegooid door zijn oversten.

Jij vroeg me om mens te blijven.
Ik verliet Stevenage, dat Mylos van het zuiden.
Ik keerde terug noordwaarts, tot dichtbij Liverpool en Wales.

Jij was het die me vertelde dat de Stad der Boeken terug te vinden was in Berlijn en dat ik naar daar moest reizen. Ik boekte mezelf dus een vlucht van Liverpool naar Berlijn. Boeken waren daar ingebakerd in de stadscultuur, zo vertelde je me. Bijgevolg betrapte ik mezelf erop de stad uit te kammen naar tekenen, naar zelfs de kleinste aanwijzing of de minste tekst die me naar de Stad der Boeken zou kunnen leiden. Ik begon met wat ooit een muur was, geen muur van boeken, maar van beton. Een muur die ik gewoonweg van dichterbij moest bekijken, die vijftien jaar geleden bij zijn afbraak de krantekoppen haalde en zelfs een nieuw hoofdstuk uit de geschiedenis inluidde. Het sprak voor zich dat ik de rivier Spree niet kon vergeten en liep over zijn vele bruggen. Vóór één van die bruggen, vlakbij de Mehringplatz, trok een standbeeld in de vorm van een boom en opgetrokken uit échte boeken mijn aandacht. Even daarna bezocht ik de Staatsbibliotheek, niet ver van de Tiergarten, het ruime stadspark